Δεν είναι λίγες οι φορές που χρειάζεται να δημιουργήσουμε ένα temp table δυναμικά καθώς δεν γνωρίζουμε εξ’ αρχής την δομή του είτε σε μια stored procedure είτε σε ένα script. Η επιλογή είναι μονόδρομος και είναι με την χρήση dynamic T-SQL με ένα τρόπο όπως ο παρακάτω

declare @sql1 nvarchar(max)=N'create table #X (col1 int, col2 int )';

exec (@sql1);

Με το παραπάνω κώδικα μπορούμε να δημιουργήσουμε όπως θέλουμε το table αλλά αν πάμε ακριβώς μετά να το χρησιμοποιήσουμε εκτός του dynamic execution context θα λάβουμε μήνυμα λάθους όπως παρακάτω:

declare @sql1 nvarchar(max)=N'create table #X (col1 int, col2 int )';

exec (@sql1);

select * from #X;

-- ERROR MESSAGE
Msg 208, Level 16, State 0, Line 5
Invalid object name '#X'.

Αυτό είναι κάτι που αρκετοί το χαρακτηρίζουν έλλειψη και ίσως από μια άποψη να είναι όμως πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η εκτέλεση ενός dynamic script δημιουργεί κατά την εκτέλεση ένα διαφορετικό context και οποιοδήποτε temp object έχει σαν scope αυτό και μόνο.

Για αυτό το λόγο οι περισσότερες υλοποιήσεις που έχω δει δημιουργούν normal tables με ονόματα συνδυαστικά είτε με τον user είτε με το session id ή με κάποιο guid. Σε κάθε περίπτωση αυτό όμως σημαίνει ότι αν δεν γίνει σωστή διαχείριση σε αυτά θα αυξηθεί ο αριθμός των tables που πρακτικά είναι άχρηστα και καταλαμβάνουν χώρο της database.

Για την αντιμετώπιση αυτού του θέματος έχουμε λύση που δεν είναι άλλη από το να δημιουργούμε ένα signature του temp table εκτός του dynamic content και στο dynamic content κάνουμε alter table προσθέτοντας τα columns που θέλουμε και μετά κάνουμε drop column αυτό που είχαμε βάλει στο signature.

create table #X (temp_col1 int);

declare @sql1 nvarchar(max)=N'alter table #X add col1 int, col2 int ';

exec (@sql1);

alter table #x drop column temp_col1;

select * from #X;

Μια τέτοια υλοποίηση μπορείτε να δείτε στο άρθρο μου αυτό που ήταν και η αφορμή για αυτό το άρθρο καθώς είχα κάποιες ερωτήσεις για το συγκεκριμένο τμήμα του κώδικα

//antonch